يارو تا نزديك جمع مي شه كل ملت خودشون رو مي كشند كنار و به هم يواشكي اشاره مي كنند كه حواست باشه فلاني آمد.
تنها هدفش تيغ زدن طرف مقابله. طرف آخر كون گشاد هاست ولي پاي ادعا كه باشه آدم رو ياد يك ضرب المثل افغاني كه ميگه فلاني مي خوره اشكنه ،با گوزش گردومي شكنه. مي اندازه.
واقعا كه كار ديگه بلد نيست. در بدردنبال يك جايي مي گرده كه آويزون بشه. مثلا اگه بدونه فردا شب جايي مجلسه از دو روز قبل هيچي نمي خوره كه حسابي گشنه بشه. وقتي مجلس هم ميره ابزار مخصوص رو با خودش مي بره. از قبيل يك كيف و چند پلاستيك فریزر و يا بزرگترش. همچي زود با همه پسر خاله ميشه. مخصوصاَ با كسايي كه پذيرايي مي كنند و ميوه و غذا پخش مي كنند.
بهترین جا و محل برای این جور افراد مکان ها و یا مجالس مذهبی هست. معنويات بهترين بهانه براي توجيه عمل آویزونی هست.مثال می یارم.
اول اینو بگم که ما سال به سال گذرمون طرف حرم نمی افته. قبلا فقط برای خر خونی قبل از کنکور بادوستان به کتابخانه حرم می رفتم. مسیر ما دقیقا از جلوی آشپزخانه و سالن غذاخوری حرم می گذشت.
نزدیک ظهر که می شد جلوی در رو کلی نرده کشی می کردند، کم مونده بود سیم خاردار بکشند.
این ملت همیشه در صحنه و آویزون (منظورم همشهری های محترمه) از دور کمین می زدند . بد بخت زوار ها این ها خودشون رو به اونا می چسبوندند که ما رو با خودتون ببرین تو. البته تابلو شده بودند و خادم های حرم اونا می شناختند و جلوگیری می کردند.
طرف همچی اشک می ریخت و التماس می کرد. می گفت من بچه ام مريضه و فقط دنبال تبرک و شفای اون دو لقمه غذا هستم!!
من هم توی دلم می خندیدم و می گفتم کل قابلمه و درش و محتویات داغش همه با هم بره تا تهش بره اونجای آدم دروغگو. واقعاَ براي اين جور افراد متاسفم، همين.
بيخ نوشت : آقا ما صبح هاي زود كه مي ريم پارك براي ورزش به علت سردي هوا ،عذاب وجدان مي گيريم و مي ريم يك ضرر و زياني به پارك بزنيم. هر موقع رفتيم در دستشويي ها قفل بود. عجب بد بختي گير كرديم.تنها هدفش تيغ زدن طرف مقابله. طرف آخر كون گشاد هاست ولي پاي ادعا كه باشه آدم رو ياد يك ضرب المثل افغاني كه ميگه فلاني مي خوره اشكنه ،با گوزش گردومي شكنه. مي اندازه.
واقعا كه كار ديگه بلد نيست. در بدردنبال يك جايي مي گرده كه آويزون بشه. مثلا اگه بدونه فردا شب جايي مجلسه از دو روز قبل هيچي نمي خوره كه حسابي گشنه بشه. وقتي مجلس هم ميره ابزار مخصوص رو با خودش مي بره. از قبيل يك كيف و چند پلاستيك فریزر و يا بزرگترش. همچي زود با همه پسر خاله ميشه. مخصوصاَ با كسايي كه پذيرايي مي كنند و ميوه و غذا پخش مي كنند.
بهترین جا و محل برای این جور افراد مکان ها و یا مجالس مذهبی هست. معنويات بهترين بهانه براي توجيه عمل آویزونی هست.مثال می یارم.
اول اینو بگم که ما سال به سال گذرمون طرف حرم نمی افته. قبلا فقط برای خر خونی قبل از کنکور بادوستان به کتابخانه حرم می رفتم. مسیر ما دقیقا از جلوی آشپزخانه و سالن غذاخوری حرم می گذشت.
نزدیک ظهر که می شد جلوی در رو کلی نرده کشی می کردند، کم مونده بود سیم خاردار بکشند.
این ملت همیشه در صحنه و آویزون (منظورم همشهری های محترمه) از دور کمین می زدند . بد بخت زوار ها این ها خودشون رو به اونا می چسبوندند که ما رو با خودتون ببرین تو. البته تابلو شده بودند و خادم های حرم اونا می شناختند و جلوگیری می کردند.
طرف همچی اشک می ریخت و التماس می کرد. می گفت من بچه ام مريضه و فقط دنبال تبرک و شفای اون دو لقمه غذا هستم!!
من هم توی دلم می خندیدم و می گفتم کل قابلمه و درش و محتویات داغش همه با هم بره تا تهش بره اونجای آدم دروغگو. واقعاَ براي اين جور افراد متاسفم، همين.
از يك نگهبان علت رو جويا شدم. با ناراحتي جوابم رو مي ده كه پسر جان اگه شب ها باز باشه اولا معتاد ها از روي نرده مي يان توي پارك و مي روند اونجا كارشون رو مي كنند و دومين دليل اين كه همسايه اي دور وبر اين جا رو توالت عمومي كردند و بيشتر اينجا مي يان.
واقعا كه موقع ريدن هم آويزون پارك مي شن.
هيچي نمي تونم بگم. شايد خانه ما هم كنار پارك بود همين كار رو مي كرديم.
سخته ،ولي شاد باش.
|